Laatste doktersbezoek voor Laurien en Lieze

Na heel wat oefenen tijdens de lessen en na ellenlange discussies over waar we exact moeten prikken (ze waren zo lang omdat we cst de slappe lach kregen) zijn we vandaag  voor de allerlaatste keer naar de dokter geweest. Ons laatste rabiësvaccin...

Na de les nog vlug binnenspringen in een chocoladespeciaalzaak, snel pralines gekocht en doorgereden naar de dokterspraktijk. Na een tijdje vol spanning in de wachtzaal te hebben gezeten (we hebben ons wat gedestresseerd met een puzzel te maken van sneeuwwitje en ons lijstje van benodigdheden voor Afrika verder te maken) was het onze beurt. Met een bonkend hart en klamme handen hebben we ons neergezet en kregen we onze spuiten om klaar te maken voor gebruik. Een beetje taffelen, maar uiteindelijk toch een schone spuit in elkaar geflanst, de vloeistof had toch de goeie kleur :). Wie zou er eerst gaan... het werd Lieze... hartslag omhoog...bloeddrukstijging...(de rest kent ge wel he, de tekenen van PURE STRESS :p) Eerst de zone waar geprikt moet worden heeeeel goed ontsmetten, het zag al bijna rood. Waarna de naald al trillend, er werd geprobeerd hem zo stil mogelijk te houden, dichter en dichter in de richting van Laurien haar m.deltoideus ging... Zo zacht als maar kon, het bleek na de 'ingreep' te zacht te zijn geweest, ging de spuit in de bovenarm, eventjes aspireren en hopla, de vloeistof kon er langzaam invloeien. Nu de spuit eruit krijgen, probleem, hoe de spuit blijven vasthouden en toch met de andere hand met een doekje meteen de plaats van inspuiting dichtdrukken. Oef, redding, hulp van de dokter. Spuit wordt vastgehouden en de rest is simpel, spuit eruit en ontsmetten. Wat een stress, trillend op de benen terug in de stoel gaan zitten om te bekomen terwijl Laurien zich op haar beurt klaarmaakt voor het stressvolle avontuur. Maar geen reden tot paniek, ook bij haar lukt het redelijk deftig. Er zijn geen naalden blijven steken en in de arm blijven zitten.

...nu weten we waarom we geen geneeskunde doen... :p

Fieuw, da zit erop. Allebei nog aan het natrillen en hijgen tijdens het betalen, waarna we uit onze zak het doosje praline en het bedankbriefje vissen voor de dokter... Hij was er heel blij mee (alee, da veronderstellen we toch :p). Nog een laatste afscheid en weg waren we, weer een stap dichter bij het grote afrika avontuur...